همه می شناسیمش؛ همو که با شکوه مهرش عشق را معنایی دیگر می بخشد
و قلبش وسعت بی انتهای صبر و مهربانی است و شانه های پرصلابتش مأمن مهر و صفا،
و چشم های پرفروغش سرچشمه احساس و گذشت است.
مادر، مهر کیشی است که با شمع وجودش به محفلمان روشنی می بخشد
و با گلخند محبت اش رنگ غم را از چهره مان می زداید و تبسمی از شادمانی بر دل هایمان می نشاند
و با دستان پر سخاوتش، چتری سایه گستر ساخته است تا هیچ سختی را حس نکنیم.
او به را ستی تندیس همه خوبی هاست.
